SEN KİMSEYİ AĞLATMA
Issız bir koyda her sabah
Gözlerin değer gözlerime Bulutların arasından ağlamaklı Duru gökyüzü maviliğinde Orman kuytusu bakışlar Kendime anlatamadığım Demli çay tadında şekersiz Bir eksiklik dolduramadığım Acı burukluk bırakır her yudum Sonu gelmeyen cümleler kurulur Uzar gündüz geceye dönünceye dek Şafaklarda yeniden başa dönülür Kırmızı gelincik tarlası uçsuzluğum Kalbimde narin yaprakları esiyor Bülbül ah-u zar dillerim suskun, Neyleyim kahpe feleğe söz geçmiyor Figan-ı duymaz güller yüreğim vurgun Feryatları Tanrı’ya ulaşmıyor Can tende erir için için tükenir Göz-göze değmeyince sevgimi ne bilir Kalpsiz değil buzdan heykelim Dilim acı söylerken ruhum ezilir Bırak ıssızlığımla başbaşa kalayım Kınında saklı keskin kılıç olayım Damarlarıma sivri ucu değmesin Hücrelerimde divane dolaşayım Es deli gönlüm kendi rüzgarında Aç yelkenini diren fırtınalara Sen ki durmuşsun afat-ı tufanlara Sil gözyaşını ağlama Bırak içine aksın birgün diner acılarım Sen kimseyi ağlatma BİRGÜL AL 30-07-2011 |