1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1334
Okunma
İnerken mücadelemin yorgun yelkenleri,
Benimdir hep hüzünleri birilerinin.
Yüklüdür kamaralar bırakılan eşyalarla,
Yörede bile değil bırakıp giden sahipleri.
Yalnızlığın harareti çöker günden sonra,
Sadece gökyüzünde yıldız saymakla geçer gece.
Ve kaydığında bir tanesi yeniden başlar sayım,
Bir nağme eşlenir tüm anılara, dinlenir ta ki tüketene...
Bölüşecek birisi aranır, olmasa da kabuldür samimiyet,
Öyle kesattır talih, kuşlar bile tünekte uyur her daim.
Kederdir ruhta esas fatih, körelmiştir külliyen maneviyat.
Bir nefes alnır yenilere, tutulur ta ki tükenene...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz