Ay azdı, ayazdı gözlerin

Mil ayda ‘k’ anın uzaklığı
Kir beyaz mil ay dolanıyor sokağımda

Boş kalmasın diye hiçbir yanılgı
Ki anlata bilesin sen
Aynı anda doğan, yaşayan, ölen her ne ise işte

Her mevsim bazen vadeli
Her yağmur bazen vakitsiz
Konuğum olur öyle

Avuçlarımda terleyen papatya
Şemsiyenin arsızlısına sakla beni
Açılırsan, ıslak tohumları suyoluyla düşlerime çekeğim
Ceketimin koluna sakla aşk örs’ünü
Ve sen
Artık çekilsen diyorum ölüm’deki önümden
Gecelere savurduğun zulümden

Ay azdı, yazdı gözlerin
Kurak vadilerin çağlığıydı suskunluğun
Soluğundaki ‘k’ durgunluğum

Aşk’ı nazenin ötekileşen yanım
Ay suyunda sulaklığım
Ay teninde susuyor
Suskunluğu olgunlaştırıyorum
Cesaret didikleyen an bu galiba

Kırarım kalemi, susuz bir nehir’e yazı yazmak ister hüznün

Bir bilgecim bir dilmaç
Kamçılı rüzgârın şerri hırsımda
Ağrıyan yanların sırtında ayrılığım
Sırtlanın diş arasında kalıntılar gibi
Asılır düşlerime yokluğun

Ay azdı sövdü gözlerin
Dün kabuğundan uslandı gün soluğum
Eklemeliydi ekmek nasırı açlığım

Sen sahi bir havadis gönlün anlamsız hissiyle gel
Kitabelerin ikiye ayrıldığı teması eksik anlatım sorgula beni

Bir bilinmeyenle kavga edişim
Cehalet sunar gözlerinin iliştiği yer
Ömre kar düşer
Payama benzeyen göz
Güz düşür ‘k’ tenime

Ay azdı, ay hırsızıydı gözlerin…

şimo
sinan şeker