le temps
yaşadıkça çoğaldı acılar
hayatlar tükendi dokundu ayrılıklar halbuki zaman hep değerliydi kırlarda koştuğum günler önümden geçti rüzgarlar uzunca bütün hayat bundan ibaretti mazide kaldı bütün gülüşler ağlayışlar bu kadar karanlığı haketmemiştim bilemedim yağmurların kıymetini şimdi ağlamanın faydası yok geçmişe yalvaran rüyalarında son hep hüzünlüdür çaresi yok musalla taşına serdim ruhumu ve bekledim son rüzgarı.. 11711 |