Her sabah bir korku olurdu yüreğimde.
Hani uyanırımda seni görmem diye.
Olurda beni terk edersin diye.
Küçükken annemin beni evde bırakması gibi.
Beş dakikaya geliyorum deyip saatlerce gelmemesi gibi.
Ya terk ederse derdim,
Ya beni bırakıp giderse şimdi.

Haksız mıydım?
Sür şimdi beni gönlünden,
Çıkar sol’undan yolla uzak sürgünlere.
Gidebilirsin alışkınım ben terkedişlere.

Hasretine feryat etmem yar.
Yasta kalırım en fazla 3-5 yıl.
Sense alışkın olduğun yerlere,
Daldan dala misali gidersin başka ellere.

Dostlarda bana seni söyleyecekler.
Sevse bırakmazdı diyecekler.
Hançer gibi saplanacak sözleri yüreğime.
Duymayacağım onları... Duymamazlıktan geleceğim..
Sayacaklar, Sövecekler !

Ne yapsam,
Derdimi kimlere açsam?
Yaraladığın yüreğimi kime emanete bıraksam?

Tanımasaydım diyeceğim sonra.
Keşke görmeseydim o sakakta seni.
Bakmasaydım gülen gözlerine.
Keşke inanmasaydım sana !

Her ayağına düşeni yakar mısın sevgili?
Her bulduğun sevgiyi israf mı edersin?
Yaralamak adetin olmuşun belliki.
Sol’a girmek değil,
Sağ görterip sol’dan vurmak senin ki!

Geçmişe bakıyorumda şimdi sessiz sessiz.
İkimiz bir ’BİZ’ bile etmemişiz.
Ne sen bir gül olmayı becerdin nede ben bir bahçıvan.
Yüreğimi yaraladın ancak içim dışım kan revan.

Hakan Özalp...