Karanlık
Başka türlü karanlık
Odamdayım
Odam başka türlü
Sıra sıra raflar
Raflar dolusu kitap
Belki üç belki beşer kez okunmuş
Ve öylece atılmış, tozlanmış
İçeride sadece ben
Ben hep ben
Kimse yok benden başka
Çünkü kapısı da yok!
Evet odamın kapısı ve penceresi
Yok
Öylece
Dört duvar
Dördü birden rafla kaplı
Yerde mavi renkli bir halı
-Maviyi severim-
Ama karanlık, hiçbirşey görmüyorum
Ne çıkar, biliyorum
Halım mavi
Ve karanlık, efsanevi
Yerde oturuyorum omzuma dayanmış
Bir kağıda birkaç satır karalanmış
"Sen tut beni..." diye başlıyor
Gerisi gelecek, belli oluyor
Ve yolculuk hissediyorum
Şehrin sokaklarında
Bir otobüsün en arka koltuğunda
Sıkı bir dost
Otobüs kalabalık,
Ama yok kimse bizden başka
Düşünceli gözler
Ve anlam delisi sözler
Bu odayı ilk anlattığım kişiydi
Diyorum
Hoşuna gitmişti

O soruyor sürekli
Neden penceresiz
Niçin kapısız
Nasıl içerdesin
Pencere önceden de yoktu
Kapı ise hiç olmamıştı
Ve ben zaten oradaydım
Evet hala oradayım
Ben hep odamdayım!
Ya, dedi, hacı ölene kadar
Tek başına mı kalacaksın?
Cevapladım ve dedim ki
Doğru insanı bulursan
Onun için duvarı yıkıp
Bir kapı açabilirsin!
Bu arada doğru insan derken
Kastettiğim kişiyi
Daha doğrusu
Tüm bu şiirleri
Bana yazdıran kadını
Görseniz
Yüzüme tükürürsünüz!
Ben de
Bir şey zannetmiştim diye gülersiniz

Evet ben hala odamdayım
Ve biliyorum
Siz merak ediyorsunuz
Kapı yoksa nasıl yanımda görebiliyorum
Bizim deli şairi
Şiirlerini nasıl okuyabiliyorum?
Orası da meslek sırrı canım :)

Temmuz 2011