ÖLDÜĞÜNÜ BİLE BİLE

Ne yoklukmuş be…
Hiçlik, o kadar tahayyül ediyor ki içimde artık gel dediğini duyar gibiyim
Gel gel…

Ne aşkmış be…
O karanlığa esir düşmüş benliğim, asfalta yapışmış kara taşlar gibi
Artık git dediğini de duyar gibiyim
Git git…

Ne akşammış be…
Sen diye konuştuğum duvarlar, sen diye sarıldığım yastıklar
Bir senliğe bürünmüş, bensizliğin bayramını kutlar gibi
Bir de dillerinde söyleyemedikleri birkaç kelime
Sevdin de ne oldu öleceksin de ne olacak!

Onu dedim ben
Bir en kazın altında mahsur kalırcasına sevdim
Onu dedim ben
Hiçbir şeye akıl yetiremeyen çocukların berrak sevinciyle sevdim
Onu dedim ben
Bir varlığa abes gelmeyen
Tutsaklığın yaşattığı mecburluğun
Mağdurluğunda kalarak sevdim.
Sevdim sevdim…

Hem de öldüğünü bile bile…


SEFA ÇELİKÖRS…