İnsanın Son Hali
Sarı bir hüzündü
Başaklardaki. Salınarak rüzgarlarla Birbir eğiliyorlardı Kendilerini yetiştiren insanoğluna. Kızıl bir gurur, Başağın son hali ekmek Çıktığında binlerce daneden bir tek. Öyle şişmişti ki göğsü gururla, Görevini yapmış olmanın verdiği o mağrur Dik duruşla, teslim oldu küçük çocuğun ellerine Sıcak bir gülümseme yayıldı insan yüreğine. Siyah bir öfke, Gibi kapladı son saat Çıt yok dört yanında sessizliğin sesi Toprak sardı bir ana gibi insanoğlunu Kıyamete kadar hiç bırakmayacak. (Haziran 2011 İstanbul) |