İstanbul’un Çehresiyim Ben

“Rüyaların Şehri” diye anlatırdı annem seni bana
Ama ben hiç rüya görmezdim uykularımda

Yorgundur gözlerim gördüğü günden beri
Ellerim küçükken de kirliydi
Büyüdüğümde de avuçlarım hala kirli
Ellerin hayalleriyle bağlandım her gün hayallerime
Ne pahalı dokunuşlar gizliydi üzerlerinde

Anneme sitem ederim bazen
Rüyaların İstanbul’unu böyle anlatmadığı için
Alnımın terleri düşerken caddelerin kenarlarına
İstanbul mu anne?
Ben onun fakir çehresiyim!
Kahkaha sığınaklarında bir işkence misali
Sırtımdaki kambur sayısı yaşımı geçti
Çöp topluyorum anne…uzun ince giden tüm caddelerde

Yorgunluğumu ancak görmediğim rüyalarımda dinlendiririm
Güneş saçlarıma arkadaş olduğunda yağmuru özlerim
Ellerim kar soğu yediğinde, modern sokakların lambaları ısıtır gözyaşlarımı
Kaburgalarıma konuk olan kambur villalar
Sayısı belli olmayan alkış sesleri tüm damarlarımda inler
Hele boğaz kadar yorgun omurgamın ağrıları
Gemi pervanelerine sarılmış gibi sızlatır umutlarımı

En zor olan bayır yukarı çıkan hayalleri toplamaktır
Gece gündüz savrulmuş medeniyet yüklenmek
Omuzlarıma yüklediğim görgüsüzlüğü taşımak
Savrulmuş hayalleri toplarken yokuş yukarı
Ne güç gelir rutubetli odamın kokusunu kaybetmek
Zengin sokaklarının parfüm kokan çöplerinde.
Yüreğimi çuval çuval taşırken,
Eğilip aldığım kağıt kadar kirlidir üstüm başım, yüzüm gözüm
Ya ruhum, ellerim kadar nasırlımıdır acaba?
….
Çuval çuval paraya koşmak
Çuval çuval parayı dökmek sokaklara
Ardından beni tanımamak
İstanbul kadar kalabalık hayatımda
İstanbul kadar fakir olmak…

Ve… şimdi en ucuz sabunla yıkadığım ellerimi
İstanbul’un güneşinde kurutuyorum
Anne…


Tembelliğimizin ve sevgisizliğimizin atıklarını topladıkları ve güya çok sevdiğimiz çocuklarımıza sunduğumuz, hızlı bir şekilde kirlettiğimiz, sokaklarımız ve doğamızı temizledikleri için çöp toplayıcılarına teşekkür ederiz… Çünkü belediyeler asla yetişemiyor bizim attıklarımızı toplamaya…