Ve ey Ateşin Rabbi, en önemlisi de şu ki bunlar Seni hatırlatmıyor. Hiçbirisi vuslatın hazzında cennet, ebedilik ve yaratıcı’yı vadetmiyor.

Oysa kadın öyle mi? hepsinin verdiği haz dünyaya bakarken, bir tek kadının küçücük bedeni yüce arşa kadar yol açıyor.Çünkü bir meleğe en fazla o benziyor. fark edene de etmeyene de bu güzellik en fazla Seni hatırlatıyor. O baş döndürücüye her bakan, bilse de bilmese de yaratıcısının kudretini seyrediyor. Onunla esriyor, onunla kendinden geçiyor. Değil mi ki ruhun ulaşabileceği en üst nokta, ikisinin teninin arasında duruyor. Değil mi ki hazla ebedilik vehmi aynı yerden doğuyor.Bir kez çağırırsa karşı durmak mümkün olmaz. Göz görse gönül dayanmaz. Gönül dayansa ten kulak asmaz.

Peki ya ben? Âdem’le aramızda bu hikayeyi bile bile ademoğullarını ne kadar çağırsam da bana gelirler mi?

Hayır! Bin kere hayır!

Öyleyse ben onların gittikleri yerde olacağım, baktıkları yerde duracağım. en fazla da yarattığın şu kadının gözlerinin derinine, dudaklarının kıvrımına, saçlarının arasına, tenine, bedenine, endamına kurulup oturacağım. Onda seyrettireceğim kendimi. Seni seyrediyor zannederken bana dönecekler.Sana gittiklerini zannederken bana gelecekler.

Ey Âdem’in, şu toprak bedenin, şu kara balçık yığınının oğulları. Artık korkun benden.

Lâ -Sonsuzluk Hecesi- Nazan Bekiroğlu

’Secde et’ dedi Rabbi Adem için ateşe
O ki sonsuz bir Ruh’un halifesi olacak
Bayındır kılıp yeri erişecek güneşe
Ölümsüz varlığımı varlığında bulacak


Ateş ki özü yanan hem yakan kibiriyle
Asilik olsa bile Adem’i bildi düşman
Alçalttığını sandı ’bu çamur’ tabiriyle
Kovulsa da cennetten bir an olmadı pişman


Yakardı Yaradan’a dönmeden inadından
Öyle bir neden ver ki azdırayım kulunu
Unutsun varlığını vazgeçmeyip tadından
Yavaş yavaş kandırıp döndüreyim yolunu


Altın, gümüş ve elmas dökülürken önüne
Dudak büktü en asi dedi bunlar dünyalık
Eşref-i mahlukat ki yakıştırmaz ününe
Mala, mülke, saraya tamah belki bir anlık


Ve Rabbi kovulmuşa gösterince kadını
İşte dedi işte bu, Adem henüz bilmezken
Hem cennet hem dünyaya yazdırır ya adını
Gelirse ah peşimden kimsecikler gelmezken


Güzelliği ateşin cürmünden çok yer yakar
Bakışıyla yok eder aldırmadan kanlara
Süründürür yerlerde tarumar olur vakar
Fitnesiyle Yusuf’u düşürür zindanlara


Mahşere dek hep varız ben ölümsüz o fani
Ancak ölüsü bile sebep yıkmaya devlet
Gayesinden sapmazdı yarattığın ya hani
Güveni yok etmeye yeter bir anlık mühlet


Yaradan ki kuluna aklı ihsan etmişti
Haramdan sakındırıp erdemi öğreterek
’Ruhumdan’ dediğinde zaten sözler bitmişti
Cevaz verdi iblise ’uğraş kıyamete dek’


Bilmeden nedenini bir yarısı insanın
Diğer yarısını hep ezeli düşman bildi
Hükmünde onurluyken o sûre-i nisanın
Alnındaki mühürü kendi eliyle sildi


Ve sürüyor hikaye galip kim mağlup hani
Tuzaklarla döşeli kendi içinde tuzak
Yasak meyveler sebil yoktur yine de kâni
Ruh’un emanetçisi kendi aslına uzak


2009