(Parantez...)İçimdeki ben’e dokunurken bugün Rüzgarın eli savruldu sahte nefesimde. Düşüncelerimin önem kazanmadığı anda Çığlıklarım yankılandı boşluklarda. Var oluşun mayasında gözüm toprağı seçmeden Seçilerek dünyaya geldik nedenini bilmeden., Ana rahmine düştük... bir noktadan küçüktük, Bir hiçtik, yoklukta var olduk Var olmaya çalışırken yok olduk biz. Yokluk ile varlık arasında kendimizi aşamadık biz kimiz? Soğuk bir gecede yıprandı yüzlerimiz Ayrılmanın ve geride kalmanın acısıydı hüzünlerimiz Mermer taşına yazılan acılardan kalma izlerde, Su üstüne atılan imzalardık hepimiz. Geçip giden zaman değil bizleriz... Bilinmeyene adım atar,bilineni kaydederiz... Aynı çemberde dönüp duran kaderlerimizde, Doğum ile açılıp,ölüm ile kapanan paranteziz... Sonsuzluk iksirini içmeye hazırlanan bedenlerimiz... Doğum ile başlayan yaşamda ölüm ile çoktan yüzleşti... Sıçrayış anı gibiydi ölümle eşitlenen yaşam çizgimiz.... Ferda Özsoy Yorumu ile şiirime ses olan sayın Hasan Dağ beyefendiye çok teşekkür ederim.Sonsuz saygılar sunuyorum efendim. |
Yetkin kaleminiz daim olsun...
............................................... Saygı ve selamlar..