eskiden bir liman kentinde yaşardım
akşamüstleri inerdim sahile
aniden bir rüzgâr eser
devirirdi saçlarımı…
gözüm uzaklarda kızıllığı seyrederken
birden kucağıma pervane gibi inen
yapraklara takılırdı…


gözlerim sonra…
açılırdı birer birer geçmişe
söz geçiremediği ne var ne yoksa gelirdi aklına
bir çırpıda korkak kuş olur
kaçardı ardına bakmadan
sayfalar yeniden son halini alırdı


sen öyle sakin/ sessiz durduğuma aldırma
kolay değil alışmak sensizliğe yeniden
elimden düşüremediğim bir romandın eskiden
saklayıp bir köşeye koyduğum…
bir resim çerçevesinden bakan gözlerinin
maviliğine daldım yalnız kaldığımda…


-dudaklarıma kilit vurdum anmasın diye adını -


bu yüzden yazarım seni mısralara
kızıl gökyüzü kaybolurken gözümün önünden
dökerim sensizliği satırlara
hain bir rüzgâr eser, savurur sancımı,
sızlatırken nefesimi yokluğun
bir parça can dilenir ıslığım
en sevdiğin şarkı dilimde/dudağımda


bilirler… her akşam üstü inerim sahile
gözlerini ararım denizin maviliğinde
kızıla boyanınca gökyüzü deniz de rengini atar
işte o zaman ben dağıtırım ceplerimdeki
yanan hıçkırıkları
duyarlar beni uzaklardan
ne şikâyet ederim halimden… ne utanırım!


martılar ıslığıma koşar gelirler
ve senden birkaç satır daha bırakırlar aklıma
yani sen… sevdiğim
yazabildiğim sürece aklımdasın
yazamadığım gün emin ol ki
elini tutan/ sana dokunan bir mısra değil
canım...



2007

banukalyoncu