Kendini bulur gönül yârin yarenliğinde
Cananın hasretine bu can nasıl dayandı
Esrarlı bir kor yanar derya derinliğinde
Sahile vurdu kalbim, deniz yandı kum yandı

Hayalimde dolaşır aya eşdeğer yüzün
Gece sessizliğinde çınlayıp durur sözün
Odamı terk etmiyor akşamdan kalan hüzün
Gece karanlığında düş yandı uykum yandı

Kereme dağ deldirip mecnunu çöle atan
Aslı’ya yaş döktürüp Leyla’yı dile atan
Her seherde vakitsiz bülbülü güle atan
Gönlüme hapsettiğim o kutsal mahkûm yandı

Yorgun kalp yaşadığı bunca aşka mahsuben
Vuslata ermese de sevecektir gıyaben
Aşktan başka ne varsa yandı, yandık senle ben
Vazgeçilen sözlerden gönül hukukum yandı

Coşari’nin derdini canı bile sormadı
Kanayan yarasını sevdasıyla sarmadı
Böylesi bir yangını Nemrut bile görmedi
Kül yandı toprak yandı tükenmez tutkum yandı

25.05.2011/ Samsun

İbrahim COŞAR