zamanlardan o zaman...sen giderken vurdu senli depremler kırılan fay hattı üzerinden çöktün yüreğime, dokuz şiddetinde yokluğunun felaketinde yıkıldı şehirlerim... yaralı sevdamı sardı kollarıyla üşüyen ruhum bitti düşlerimin cesareti de.. derin bir sessizlikte yağmalandı enkazlarım oralarda bir yere tanıdık bir çığlık düştü ben sustum bir zaman boşluğunda parçalara ayırdım an’ları sığındığım ücra köşelerde yokluğun yokundayken... |