kızım – 4


sana kızdığım ve
“artık kızın yok..” dediğin gün dü
hiçbir işimin rast gitmediği
şehrin bana dar geldiği .
durdum ve düşündüm
biriciğimdin
ve seni incitmiştim
ya bendeki derin kırılma..?
aklımdan çıkmayan solgun yüzün .
dünyanın en kötü babası olmuştum
ben mahvoldum…ben mahvoldum
yine bana anılar
yine bana senden fotoğraflar kaldı
bakıp..bakıp ağlamaklar
belki sen de kızım..sen de
akşam olsun
akşam bir olsun…ve sen gelince
dünyanın en iyi babası dediğin
baba olacağım
yine gelip ,
saçsız başıma dokunmanı bekliyeceğim
pisti pas geçen uçak gibi .
ellerimin üzerini cimciklemeni
sivrisinek ısırmış gibi .
klavyemin tuşlarına gelişigüzel basıp
ceylan gibi koşmanı sonra
ardından bu kez bağırmayacağım..
yine gözlerin yerde
yüzün ölü renginde
“bir gün yok bileceksiniz..” dediğin yüzle
ve ben hep seni izleyeceğim
seni gözleyeceğim evde
canım nes-cafe isteyecek
“hadi kızım sütlü olsun bu kez..”
senin içtiğin gibi..
ve senin hareketin öncesi
kalbimi görmelisin
nasıl atıyor olacak..
ve nasıl kırık sesi ..



Mustafa kaya
11.02.2006 / ÜSKÜDAR