Seni kimler vurdu kimler işgal etti ömrünü
Kimler söylenmemiş şarkılar
Yazılmamış şiirler bıraktı sana
Masmavi umut trenini kimler çıkardı rayından
Konuşsana Anna…
Konuşsana dünyanın göz bebeklerinde intihar ettiği çocuk
Kimler örseledi bir avuç yüzünü
Minicik bedenini kimler yağmaladı
Saçlarına hangi eller dizdi kurşuni çiçekleri Anna…
İçinden nehirler geçen bu yürek sana titrer
Yağmuruna eşlik eden bu katreler sana
Vicdanı sağır eden bir zulmetin ortasına düşürdüğüm
Susmayı reddeden bu ses sana Anna…
Konuşsana Anna…
Söylesene bir bir insanlıktan nasipsiz yanlarımızı
Dudaklarındaki gamzeli gülüşlerin nasıl dondurulduğunu
Kanla mühürlendiğini sözcüklerinin
Kör bir bıçakla kesildiğini sevgiye açılan kollarının
Ritmini henüz tutturan kalbine dökülen zulüm kezzabının
Nasıl dağladığını yüreğini
Nasıl ağlattığını gözlerini
Nasıl katmerli güller döşendiğini bir damlacık göğsüne
Anlatsana bize Anna…
Topraktan gayrısına yaban ayaklarının
Çimenlere hasret
Bulutlara ,yıldızlara sevdalıyken nasıl kurşunlandığını
Bağırsana Anna…
Sağsana çorak vicdanımızı
Sağaltsana kangrenleşmiş hücrelerimizi
Bi habersizliğimizi vursana.
Etten duvarlar yükselten bedenlerimizin
Sol yanındaki boşluğu doldursana Anna…
Unutmayı unuttursana bize
İnsanlık arenasındaki merhamet mesaisinin saatini
Yeniden, bir daha kendi ellerinle kursana .
Anna…
Var oluşun girdabında boğulup
Savaşın kuytu siperlerine düşen masumiyet
Busesi temiz bir ele kon(a)mayan çocuk .
Henüz çiğneyemeden bir lokma ekmeği
Anasının göğsünden
Toprak altına sürülen filiz Anna
Sus…kendin için ağlama!
Günahlarla donanmadı bedenin
Kirlenmedi bir şarjöre kurşun takarken ellerin
Ağlayacaksan eğer
Gel…yeryüzünün şuursuzluk meydanına
Pulsuz bir mektup gibi düşen
Kimliksiz bir vicdana ağla ANNA…!