DENİZKÖPÜĞÜ-Sevdiğim gün, seni kaybetmiştim Ve Seni önemsediğim zaman hayata yoktun! Dipsiz Derin Okyanuslarda yüzdük Ay/ırmaklı bir yeryüzünde Sevdiğim zaman sen yoktun; Yokluğunla yalnız bir bendim Düşündün mü? Bir deniz derinliklerinde Bıraktığımız… O hayalleri ve Başardık beraberce Orada bırakmayı Bir de Kül renginden aşkımızı unutmayı… Ve, Deniz köpürdükçe Biz dalgalanırdık, Gök/Gözümü kaybederken Yer/Yüzünden Ne hissettin? Başlamadan mı bitmeliydi Veya ayrılırken gülümsemeyi… * “Neden bazı şeyleri iş işten geçtikten sonra ya da yüzleşmek zorunda olduğumuzda ancak düşünürüz?” Artık sevmeler Amaçsız ve acımazsızca patlarken! Aklım bir kaşık suda, Fırtınaları koparıyorum Gecem siyah-matem Gündüzüm beyaz, gri tonlarına Alışır gibi. Az mı yürüdük Rayların yol biçtiği Tren İstasyonlarından Ve el elleyken Az mı üşüdük Lapa lapa kar düşüşlerin altında Bir de “Unut” diyorsun vefasızca Şimdi her şarkı seni anımsatıyor Aklım, hayallerim karışıyor Ve donuyorum Eski bir fotoğrafta. Karşımda kırıklarıyla Aynalar durur Bir yanım da ondan… Zembereği boşaldı Alarmı kurduğum kum saatimin. Denizköpüğü yalnızlığımla Bir avuç kum dağılıyorum * Ayışığı Flimden alıntı H.R/2011 |
Alarmı kurduğum kum saatimin.
Denizköpüğü yalnızlığımla
Bir avuç kum dağılıyorum
Final güzel şiirinizi zaten özetliyor kutlarım saygılarımla