GRİ BİR HÜZÜNDÜR BAZEN HAYATŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Son iki ay içinde ülkemde( özelikle yaşadığım coğrafyada ) yaşanan olumsuzluklardan dolayı şiir, yazı yazamaz hale gelmiştim ve yazmayı bırakmıştım ki son anda bir dostumun ısrarı sayesinde bu şiiri yazmış bulunmaktayım. Değerli bir dostum(hocam ve ilham perisi) ONA teşekkür ediyorum ve ONA ithaf ediyorum…
Ormanların derinlik karanlığından bir ağacım Dalım yok; güllüm, çiçeğim yok! Şehirler gibi yalnız; şehirler de insanlar gibidir Ve ormanlar... Kederli bir is kaplar, kuytulardaki akaçlardan Zerrem büyür; büyüdükçe ben; yalnızlığıma Seni bir kartopu misali avuçlamıştım Kar yağarken üşüyor bak ayaklarım... Ormanlarda bir avcıydım, beni terk ederken hayat Kimsesiz kurtlara yaren oldum, akraba gibi Sonra bir Kartal, bir Akbaba vurdu beni sırtımdan Sen bin misli mil uzakta iken ismini anmıştım Vadilerime çekiliyorum; ıssız koyaklardan Seni anlatabilmek için kendime… Ağlayış yok! Bu amansız hayat ile karanlık ormanlardan Örümcekler bana döşek örüyorlar; Senin hiç öremediğin kazaklar yerine Mevsimler öyle bir kış ki… Üşüyorum işte! Külden bir mezardı yazdıklarım, sana Başucunda, gönderilmemiş mektuplar vardı Ağlayışı yoktur sessiz karanlıkların ama börtü-böcekler Yas ile bakıyorlardı; kül rengi ağıtlar yakıyorlardı Hatıralar da öyle bir küllendi ki… Ağlamıyorum bile! Bir rüzgârın uluyan uğultusuyla sarsıldım; Gök yüzünden Yıldızların saçları dağınıktı Ay kapanmış ağlıyordu, yalnızlığıma dokunuyordu Karanlık ormanların derinliğine, güneşli gülüşüne yol alırken Şimdi karanlığın prensesinden resitaller dinlemekteyim… 2015 © DEM TARİ |
Kaleme, sesine yüreğin ve okumak isteyen gözlere yazık olmasın...
Teşekkürler güzel imgelere ve saygılarımla.