O EYLÜL ÇOCUKTUM BEN...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Sevgili dostlar. Geçen gün Zekice dostumuzun EYLÜL’DÜ isimli o güzel şiirini okuduğumda bu anı canlandı gözlerimin önünde ve kaleme almak istedim. Çocuktum o Eylül.Bahçe içindeydi evimiz.Safranbolu’daydık.Bakkala gitmek için evden çıktığımda bahçeye bir genç atlamıştı,ardında ise onlarca genç.Ve bu elim olay gerçekleşti,kapımızın önünde vuruldu genç adam.Tek suçu karşıt görüşlü kişilerin muhitine geçmekti,sonradan öğrendik. Allah o günleri tekrar göstermesin...Selam ve Saygımla.... I O Eylül çocuktum ben, ceplerim misket dolu Anlamazdım sağ neydi, sol ise neyin solu Sokaklar bölünmüştü aklım ermezdi niçin Ne kavgalar çıkardı bir iki adım için Bozulmuştu dostluğun, kardeşliğin dokusu Her taraf kan lekesi, her yer barut kokusu Parsellenmiş okullar, sınıflar bölüm bölüm Koridorlarda her gün kol geziyordu ölüm Her direkte bir afiş, her duvarda bir yazı Mahkum firar peşinde, her hücrede bir kazı O Eylül çocuktum ben, gülücükler saçardım Bir ses duysam korkudan hemen eve kaçardım II Bir gün bizim bahçeye genç bir adam atladı Ve ardından üst üste üç el silah patladı İlk o gün şahit oldum tabancanın sesine Kurşunlardan birisi saplandı ensesine Ve genç bir beden düştü yapraklar arasına Fazla dayanamadı kör kurşun yarasına Gözlerimin önünde yitip giden bir candı O Eylül birçok Ana aynı ateşle yandı Bu ölümün sebebi gayet açık ve netti O kendi Ülkesinde bir sınır ihlâl etti O Eylül çocuktum ben, cepte taş elde sapan Sonra öğrendim bizdik Eylül’ü suçlu yapan 25.08.2007 |