İçindekilerle yaşarsın ömre dek,
Bir umuttur ayaklarını yalın kılan.

Hiç kimse bilmesin istersin,
Bir taraftan da yedi cihan duysun,
Güneş ve Ay ne kadar zıt olsalar da,
Doğdukları nokta her zaman sema.

Her şeyin farkında olduğunu bilirsin,
Fakat bazen küçük bir çocuk gibi yabancılaşırsın,
Dedim ya en fazla içindekilerle yaşarsın,
İnzivaya çekersin acıları bazen,
Bazen de gülücükler eşliğinde Azrail’i sayıklarsın.

Tırtıldan iğrenip,
Kelebeği seversin,
Güvene ihtiyaç duyup,
İhaneti öldürmek istersin…

Aslında her şeyin farkındayken yabancılaşırsın,
Zenginden dert yanarsın,
Cömertliği seversin.

Tüm alfabeleri O’nun için tüketirsin,
Her dilden aşkı yüreğine haykırırsın,
Sokak kedilerini dost edinir,
Kuşlarla muhabbeti kesersin,
Olur da O’na söylemelerinden korkarsın.

Aslında her şeyin farkında olmana rağmen,
İkinci mısrada ki 4 harfe kanarsın,
Hatta ömrünü adarsın,
Yalın ayak koşuşları bırakıp,
Sadece susarsın…
Dedim ya en fazla içinde yaşarsın!...

...[Mehmet Yusuf SEZEN]...