Bir hayli zaman sonra yazabildim,
Gidişini ve sensiz kalan benliği.
Bir bebek gibi ağlayıp durdum ilk adımlarında,
Sevgiden kestin yüreğimi.
Kapı zilinde aradım bazen nefesini,
Bazen de ansızın gelen cevapsız aramalarda.
Bilyeleri elinden alınmış bir çocuk gibi ağladım, ağladım…

Top oynamamıza izin vermeyen yaşlı amcaları
Ve seni sevmemeliydim bundan böyle,
Hatta nefrete layıktınız.
O amcaları sevmemeyi başardım,
Ama seni…

Sen o amcalar kadar zalim miydin? diye sordum kendime,
Verdiğim cevaba güldü gamzelerim.
Yalan söylüyordum senlikte,
O nasıl gidişti be!
Kendime dahi yalan söyledim,

Takma gamze ekledim yanaklarıma,
Kahkahalarım yalandan öte.
O ne son mektuptu öyle,
Bütün harflere gözyaşı döktürmüşsün.

Saati bilmiyorum ama ikindiye doğruydu,
Şehrin tüm gazeteleri yok satıyordu,
Ne seçim propagandası yapılmış,
Ne de ünlüler evlilik yapmış,
O nasıl gidişti be!
Bütün gazetelere kayıp ilanım eklenmiş…
[Mehmet Yusuf SEZEN]