Şehri İstanbul
Şehir, ne kalabalık bir kavram,
Baştan sona beton yığını umutlar, Ekmek düşse yere, alacak kuşu yok, Karganın sesine hasret insanlar. Şehir, çok kalabalık sürülerce insan, Kaldırımdan yola, dolu her yer, Düşüp ölsen, bakıp dürten olmaz, Her anı tasa, her gününde keder. İstanbul bu, bir lahza gündüze çöker karanlık, Her yer kıyamet arafesi, Ansızın doğar gün, öper betonları, Sanırsın cennet sahnesi. Asrın nesli küçülüyor, Kirlendikçe bu kadim şehirde, Ve kirlendikçe sapıyor, azıyor kuduruk nefsi. |