Bir Treni BeklemekŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Voltalarımla halıları eskittiğim bir günde,vefat eden bir arkadaşımın anısına;
O’nun "Hayat dediğin ne ki?" sorusundan esinlenilerek.. Kelepçeli kollarım ve raylara bağlıyım... - Bir dağ başında ya da bir şehirde... Bir tren yolunda uyuyorum. Bir tren bekliyorum Zincirli yorganım... - Yağmurlar,karlar... Kaç bahar geçer daha? Son istasyona kalkan tek treni bekliyorum. demirden yastığım.. - Kaçsam olmuyor, zincirlerle bağlıyım. Dursam olmuyor, çakıllar yatağım... Ne zaman gelir bilmiyorum Bulunduğum her yerde tek treni bekliyorum... - Onu görenleri yalnız rüyamda görüyorum.. Uzatıyorlar bana kollarını, Ne bir kelepçe var, ne de zincirler.. Gelmesi için can atıyorum bazen.. - Onu görenleri yalnız rüyamda görüyorum.. Uzatıyorlar bana kollarını... Kolları, Kelepçelerin yaraları, Zincirlerin izleriyle dolu. Belli ki acı çekiyorlar.. Belli ki;İzler zincirlerden de kötü... Gelmesinden çok korkuyorum bazen. - Ve ben, Son istasyona giden tek treni beklerken, trenin makinistine, onu hiç görmeden aşık oluyorum... |