YOKLUĞUNDA BEN...
Yoksun…Yüreğim alevlerin ortasında
Kimse bilmiyor içimde ki yangını senin çıkardığını Akşamlar anlıyor,duvarlar dinliyor kahrımı Ama onlar da hiçbir şey söyleyemiyor Yalnızlık her gün daha da boy gösteriyor dünyamda İnsanlar kendilerine bile yabancı Kendilerine garip,kendilerine uzak… Bana ne kadar dost olabilirler ki? Sensiz,sürükleyerek götürüyorum yaşamı Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiyim Ne dinlenebileceğim bir mola yeri, Ne de varabileceğim bir yer var. Ruhum kabullenemiyor sen varken, Sensizliğe mahkum olmayı İçimde çoğalttığım sesimi, Mutlu yüzlere sakladığım gülüşlerimi, Sıcak yüreklere sakladığım sevgimi, Dışarı vurabilmek için,çırpınıyorum. Ama çaresizce hep susuyorum… Yokluğun,siyah bir geceye dönüştürüyor her anımı Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde, Ne de bağıra çağıra söylediğim şarkılar. Yüreğime saplanan kelimeler kanatıyor yaralarımı Susarak bekliyorum söz hakkımın geleceği anı. Gülay Hançer |