BİR ÖMÜR UZAKLIK
Giderken,götürdün yanında baharlarımı da bilmeden
Yetim kaldım ardından, sonbaharın bağrında. Kimsesizim,çalmadım kimselerin kapılarını Çalmamda, yalnızlıkta mahsur kalsam da. Gözlerindeki sıcaklığı aradım hep, Güneşin sınırsız coğrafyasında. Seni sordum memleketinden göçen turnalara Seni aradım yorgun gecelerin,gri sabahlarında Ama…Buldum yerine, yokluğunu her tarafta. Acımasız bir ihtilalin, soğuk kelepçelerinden kaçtım Sığındım İpsiz uçurumlara . Her gece arsız fırtınalara göğüs gerdim. Meydan bırakmadım çapulcu yalnızlığın çıkardığı yangınlara Kan revan içinde kalsa da yüreğim,Yenilmedim Pes etmedim kıyılarıma vuran hasret dalgalarına. Hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluğuna Direndim,savaştım sensizlikle her pahasına. Oysa ki nasılda ihtiyacım var sana… Sarılsan bana,kokunu çeksem içime doya doya Umudun ayak seslerini duysam kalp atışlarında İçimde yankılanan hıçkırıklarımı özgür bırakıp ağlasam Cennetim olan koynunda . Ama…Sen bir ömür uzaklıktasın bana. Gülay Hançer |