Affet anne
Yapamadım...
Sevmeyi sen öğrettin ama
Sevilmeyi beceremedim...

Affet be anne herkesi sen sandım...
İçten gülüşüm yetmedi O’na
Ve çocuksu sevişim.
Şimdi tüm keşkelerimin dilinde yere serilişim...

Annem affet geç kaldım.
Sütününün renginde bir yürek verdin bana,
Ben onu koruyamadım...
Takas ettim masumlukları;
Yerine vedaları,
Yerine başlamadan bitişleri devraldım...
Biliyorum ben her ne kadar büyümesem de gözünde
Aynı zamanda dev bir adamdım.
Dev gibi yüreğimi,peşkeş çektim vedalara
Hainlik ettim,bencillik ettim gözümü kırpmadan sattım...

Affet be anne!
Ben aşka fena aldandım
Çocukluk işte
Kalbimi, yenisi alınır diye kırdığım oyuncaklardan sandım...

Düştüğümde kanardı ya hani dizlerim
Sen koşup üflerdin...
Söylesene anne!
Bu acı da geçer mi üfleyince?
Üflesene...

Annem!
Lütfen söyle,
Benim suçum ne?
Yalnızca sevdim işte...
İdealimi görmüştüm O’nun gözlerinde
Bilemedim boy veremeyeceğimi ağır sözlerinde...
Öldüm anne!
Öldüm...
Ben tüm umutlarımı,tüm şiirlerimi ona adamıştım
Hepsini son sözlerine gömdüm anne!
Gömdüm...

Annem utanıyorum,
Biliyorum büyüdüm ama;
Bana masal anlatsana
Yoruldum be anne
Yatayım dizine kucağına sığmasam da,
Bir varmışla başla,
Yokmuşlara kadar uyurum nasılsa...

Selim Akgün