Eyyy.!!! HayatSonsuz bir karanlığın içinde doğmuşum Işığı ilk gördüğümde korkmuşum öyle anlatır anam Çığlık çığlığa ağlamışım Zamanla ışıkta yanmayı öğrendim Bu kez karanlıktan korktum Gün geldi sonsuz karanlığa gönderdim sevdiğimi Ağladım hıçkırıklarım düğümlendi boğazımda Hayatı siyah beyaz tanıdım hep Grilerle yaşamadım eğri büğrü yolum olmadı Yaşamayı öğrendim En çöktüğüm anlarda Ayakta kalıp doğumun ölümle arsındaki zamana yaşamak denirse Her geçen günün hayattan çalınan anlarım olduğunu öğrendim Ve inatla kafa tuttum hayata… Zamanı öğrendim Gâh zamanın gerisinde kalmış olsam da ben Zamanla barışık yaşamayı öğrendim O benimle barışık olmasa da. Sevmeyi öğrendim Sevdiğinin uğruna can feda etmeyi Feda etsen de sevdiğini kurtarmaya gücünün yetmediğini öğrendim Kaderi öğrendim Kadere boyun eğmeyi ve isyan etmemeyi Hakka razı olmayı öğrendim… Namusu öğrendim Namussuz olmasam da namussuz yaşayanları gördüm Gerçek namusun dilde değil özde olduğunu ve özü kaybedenleri gördüm Can bedende iken canın tadını öğrendim Canımı feda ettiklerimden zılgıt yedim Herkesin canı tatlı iken Benim canımın sebil olduğunu öğrendim… Ve hala öğreniyorum Yaşamla ölüm arası yolda Öyle ya öğrenmenin yaşı ve sınırı mı olur. Eyy.!!! Hayat Sen ne imişsin beee.!!!!…………. İbrahim ALTIKULAÇ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ♥♥♥♥♥SENİN UĞRUNA♥♥♥♥♥ Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ |
kutlarım saygılarımla