Portakal (gülben e)
Lise birde tanıdım seni
Yıl ikibin beşde Anıtın önünde oturuyorduk Mecburiyetci caddesinde Yanımda dostum ramazan vardı Arkadaşlarınla geçtin önümüzden Anlamıştım liseli olduğunu Eteğin kısa ve dardı Yakan da mor bir kıravat Saçlarınsa portakaldı Üç yıl takip ettim ardından Ne zaman caddeye çıksan Tanırdım saçlarından Saçların ne uzun ne kısa Ne sarı nede siyahdı O sadeece dallanıp budaklanmış Portakaldı Geçen yıl tanıdın beni Mağazanın önünde dururken Eline tutuşdurduğum şiirden Yıllar sonra öğrenmişdim adını Gülben Kızma portakal demiyorum sana Saçların kızılın rengiydi Her sabah gönlümde doğan Akşam güneşiydi Dün seni aradı gözlerim Gidişinle uşak sokakları öksüz Bu cadde sensiz kaldı Seni uzaktan izlemenin Bir tadı keyfi vardı Öğrendim taşınmışsın buradan Saçlarınla portakal Unuttun beni demedin hoşçakal Recep Özdemir |
en üst satırından son satırına kadar zevkle okudum hımmmmmmm ne ne hoş yazılış dedim yüzümde gülümseme
beyeniyle