Bir önceki KIRGINMIŞ isimli şiirime usta ağzından bir cevap olsun dedim.

Arkadaşım Birisi, mektubumu okumuş,
Ustalarla yarışan beni ergin sanıyor,
Sözcükleri mısraya ne de güzel dokumuş.
Yalnızlığa erişen, beni sürgün sanıyor.

Ne kendimi kaybettim, ne de can yoldaşımı,
Pek bir yere sokmadım, doğrulmayan başımı,
Yüreğime doldurdum, yaslandığım taşımı.
Sessizliğe karışan, beni dargın sanıyor.

Karanlık gecelerde gözyaşına yok hilem,
Kaderimin sırrında hazinliğe ehilem,
Yarenliğe sözüm yok, ustalığa cahilem.
Boz toprağa yer eşen, beni yorgun sanıyor.

Ne tenime dokunan güzel elden yılarım,
Ne de içim ağlarken, başkasına dolarım,
Aldırmam ki gidene, yalnızlığı çalarım.
Yüzü gözü buruşan beni vurgun sanıyor.

İşim olmadı benim, ne şöhretle ne ünle,
Görünüşüm fakirdir, yok kırgınlığım dünle,
Gözü yumuk sanıyor, bu verdiğim ödünle.
Şu halimi perişan, beni kırgın sanıyor.

Yâri yanında tabi, sevgiler içecektir,
Gözü gözüne dalıp, kendinden geçecektir,
Konuşup dinlemeden, kılıflar biçecektir.
O kendini şakrak şen, beni durgun sanıyor.


Zekeriya DUMAN


Yaş erişti kırkbire gören kamil biliyor
Yaşadıkça insanın başa neler geliyor
Bilen bilir derdimi bilmeyenler gülüyor
Birisi’de dünyaya beni sargın sanıyor.......ZEKİ TOMBUL