Bir anne karnında büyüdüm önce
Yağmur, kar, demeden gezdim dünyayı
Kalın düşünmedim, düşüncem ince
Tepeden tırnağa süzdüm dünyayı

Makama, şöhrete, yoktu gayretim
Senelerdir can dostlara hasretim
Zalime yem oldu kemiğim etim
Garipler aşkına ezdim dünyayı

Şaşıp kaldım, gidemedim yönüme
Yırtılan her takvim ağlar dünüme
Gökten kalem-kağıt indi önüme
Canıma tak etti bozdum dünyayı

Ceylanlar timsaha yemdir, anladım
Mazlumun gözleri nemdir, anladım
Veli kimdir, deli kimdir, anladım
Boşa anlatmayın çözdüm dünyayı

Çirkine güzeldir aynada simam
Güzele çirkinsin hayatta demem
Ben ressam değilim, fırça istemem
Sulu gözlerimle çizdim dünyayı

Sülükler bir olun, kanımı için
Bu telaş, bu zulüm, söyleyin niçin
Herkese bir çukur kazdığı için
İp taktım boynuna üzdüm dünyayı

Menfaat peşinde kara kediler
Diktiğim ağacı kökten yediler
Daha sonra ne yaparsın dediler
Tuttum derisinden yüzdüm dünyayı

Derdim az da değil, derdim hep çokta
Dört koldan vuruldum ben nokta nokta
Sur’u üfleyecek hünerim yok ta
Her gece kurşuna dizdim dünyayı..!

24 / Ekim / 2010

Gökan Öztürk