Ne zaman yalnız kaldığını anlar insan...!!! En çok ihtiyaç duyduğu dost elini bulamayınca,sanırım...Kendimizi kalabalığın içinde de yalnız hissederiz çoğu zaman..!! Lakin,insanı taaa kalbinden vuran yalnızlık,içinde yaşadığı cehennemidir..Kendi içinde oluşturduğu dipsiz bir kuyu....İçimizdeki yangın,yalnızlığımızı yok etmeye yete mi acaba...Yoksa kendi yalnızlığımızda yok olup gider miyiz,bu dünyadan ,hiç bir iz bırakmadan.?**...Aynı gün silinir tüm izlerin...Resimlerin ,geride kalır ve arada sırada unutanlara seni hatırlatır...Yalnızlık biter,toprağın altında...Beklenen son işte,ne yaşarsan yaşa..Gideceğimiz yer orası..Her şeyin son noktası...

Bu gün baktım ,kimse yok yanımda,
Kalbim aah ,yanıyor nasılda
Yalnızlığın cehenneminde
Nerdeysen çık,umutllarım ortaya
Sen bari gitme ,kal yanımda..

Bugün ben çok ağladım..
Hıçkıra hıçkıra,doya doya..
Bu ne güzel bir duygu
Özgürlükmüş meğer,
ağlamak anladım.
Senin müşfik kollarında,
huzuru yakaladım..
Sen bari gitme ümidim,
Hep yanımda kal.
sıkıca sarıl bana..
Çıkma hiç yüreğimden..
Hep orda kal...

Mutluluk ne de uzaksın bana,
Çözülmez bir düğümle bağlanmışım sana...
Ulaşması zor ,biliyorum sana..
Ne yapsam,ne etsem,
Kalbimde dinmez bu yara..
İyi ki,bağlanmışım ümidim sana,
Beni sakın bırakıp gitme..
Hep yanımda olsana..

Sende bırakıp,gitme ne olur,
Gidersen ölümüm olur..
Yüreğime bir dokun..
Bir kuş gibi çırpınıyor,
Can çekişiyor ruhum..
Sevginle canver..
Sende gitme,kal yanımda ne olur..


Gönül Beyan Kaynar