Aradığını bu hayattan bulamayan,ne geldiyse başına hep sınırsız iyi niyetinden gelen,
insan olmanın bedelini yalnızlığıyla ödeyen birinin yaşam öyküsü...

Sözler kifayetsiz kalmışsa duygularıma,
Düşüncelerime tercüman olmuşsa,
Kalbimdeki hüzün…
Kalbimde fırtınalar koparken…
Anlam veremediğim bir acı yakıyorsa içimi..
Bilesin ki,umutsuzluğumdandır..

Yalnızlık sararken tüm benliğimi,
Hoş bir hüzün sarar tüm kalbimi..
Seviyorum belki de …
Anlam veremediğim bu melankolik yalnızlığımı..
Korkuyorum bazen ya alışırsam diye..
Ya benimsersem bu melankolik yalnızlığımı..
Yıllar nasıl bunca zaman,rüzgar gibi geçmişse
Şimdi bak yine …
Uçarcasına geçerse hem de yalnız başıma…
Böyle kalbimdeki hüzünle,
Korkuyorum !!!

Yaşlanıp gideceğim tek başıma…
Karar veremedim bir türlü..
Kalabalıklar içinde yalnız olmak mı,
Yoksa sahiden yalnız,tek başına kalmak mı
Tercih hakkım var mı….
Bunu da bilmiyorum..
Bazen ne kadar istesende ,
olmaz ki
Hayattan beklediklerin..
Zorlasan da şartları yakalayamazsın ,
Beklediğin, o aşkı ve mutluluğu…
Olmuyorsa uymak zorunda kalırsın..
Hayatın sana hazırladığı planlara..
Sığınıyorum o zaman işte..
Kalbimdeki hüzüne…
Ruhumdaki yalnızlığıma..
En iyi dostum oluyor,birdenbire kalbimdeki hüzün..
Yalnız olsam da özgürüm diyorum,hiç değilse..
Karışanım yok,
Görüşenim yok..
Ölünceye dek giderim işte böylece…
Kalbimdeki hüzünle…