LEYLA ÇÖLÜNDEN
Yanan yüreğimi açtım rüzgara
Serin serin eser senin yelinden Sırtımı dayadım büyük duvara Taş taşın üstüne konmuş elinden Dikenler içinde bir gül kokarsın Susuz gönüllere sel sel akarsın Köleye sultanlık tacı takarsın Sonsuza ulaşır senin ilinden Özlemin hasretin beni yaşatır Aşk ateşi sardı kalbim kuşatır Gönlüm kalbim kendin ile uğraştır Damal damla içem senin gölünden Ne Musa dayandı ne Tur dağı Ateşte gül açtı İbrahim bağı Sevgin besledi her zaman ve çağı Sevenler teselli buldu dilinden Güzeller kervanı Başını çeker Gönüllere sevda tohumu eker Sultanlar kul odu boynunu büker Kokuyu alınca senin gülünden Aydınlandı bütün nurunla cihan Ne kul köle kaldı ne sultan ne han Çıldırdılar adın duydukları an Mecnun’a döndüler Leyla çölünden Ab-ı hayat senden sonsuza akar Gönül dünyası bir damlası yakar Tadamadı Kadir umutla bakar Doya doya içmek için selinden ABDULKADİR YILDIZ |