Gece yarısını benden sen geçe
şiirler yazıyorum yine sana perilerin önünde
biri diyor dur yazma, öbürü diyor devam
Seninle ben iki mevsim geçkini
şiir zemherinin avuçlarına nasıl yazılır
söylesene sevgili, güneş nasıl ısıtır beni?
Yoksun yanımda çok ağladım olmayışına
ama, hiç küskünlüğüm olmadı sana
bir de şarkımız çalmasa
dar gelmeyecek bu kentin sokakları.
Portakal, limon bahçeleri yok artık
yerine gökdelenler diktiler
nisan da bahar kokmuyor artık buralar
çiçeklerin yerine zakkum ektiler
İki bin yılına milenyum dediler
özentiden dilimizin içine ettiler!
Dur biraz daha bitmedi şikayetim
kafiye bulamıyorum yazdıklarıma
oysa güzel olsun istiyordum her şey
sen olmayınca olmuyor işte
yolunda gitmiyor hiçbir şey!
Uykusuzluğumun gözü açık yine geceye
dualar gönderiyorum yüce Rabbime
kavuştursun diye bizi birbirimize
bilmesem de ettiğim duaların dilini
sanırım anlıyordur yaratan Rabbim beni.
Yalnızlık annesini kaybetmiş çocuk gibi
ağlıyor kimsesizliğime
zemheri tüm ihtişamını giyinmiş
dokunuyor tenime!
Diyorlar ki
her yürek sevgisi ile avunur
kış mevsimi bedenimi yakıyor
üstelik yağmur kurumuş buralarda
umut dipsiz kuyulardan varlığıma sesleniyor
ben yine yazmalardayım sana
şiirlerim de kafiye olmasa da
avutuyorum şimdilerde kendimi
vuslata kavuşmalara…

Hafize Hanaylı. 18 / 2 / 2011. İstanbul.