Hayatı yaşayarak öğrenir insan
hata yapınca öğrenir özür dilemeyi
ve hata yaptıkça anlar doğru yolda ilerlediğini
yol aldıkça anlar mesafeleri


Her darbe alışında öğrenir
ayaklarının üzerinde olduğunu
başlar olğunlaşmaya, sonrasında
varır farkına bir gün, herkesin aynı sen olmadığına

Güvenmemeyi öğrenir sonra yaprağa
rüzgâr estiğinde yön değiştirdiğini görür
hatta kopup gittiğini rüzgâr uğruna
işte o an düşünür insan, sahip olduklarını kaybedebileceğini


Nisanda anlar baharın geldiğini
güneş vururken saçlarına
biranda yağmur başladığında görür ki
her an herşeyin olabileceğini

Zamanın bittiğini anlayacak birgün
boşa çevrilen kum saatlerinin akması gibi
her uyandığında herşey başa dönecek
kuytu köşelerde ölüm hep bir adım yakınında olacak

son cemre misali topraklar saracak
hayatı harf harf heybesine doldurup
azâd olduğu dağın yamaçlarına
doğuranı sonkez koklayamadığı için dert yanacak


Arayış içinde olur bazen insan
eksildiğinde içinde birşeyler
bilinmeyen bir sokağa salar kendini bilmeden
farklılık ister alışkanlıklarından uzak
göze alır çok şeyi, bilmediklerinin korkusu yüreğinde


Öğrendikleri cebinde
yeni şafaklara diker gözlerini
ama hiç bir şafak
anne sıcaklığı ilikleyerek içimize doğmayacak yazık ki...


Yasemin şen


Değerli kaleme teşekkürlerimle...