DEPREMŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bir daha yaşamamak temennilerimle...
Sıcak ve sıradan bir günün gecesiydi istanbul saat üçü gösterdiğinde akrep yarı kıyametti etraf çığlıklar arşı aşındırdığında nice bedenler kayboldu,genç yaşlı demeden... Yerle gök bir olmuşçasına kızıla çaldı mavilikler nice eller kaldı toprak altında ve nice yarım kalan hayaller yok oldu kimi oturuyor, kimi uyuyordu vakit tamam ve ruhlar göç etmeye hazırdı... Kimse kimseyi görmez ve tanımaz iken azrail kapıda, ölüm başucumuzdaydı 17 AĞUSTOS’tu adı sanki toprak ananın isyanı söndü ışıklar birer birer sahipsiz kaldı nice kimseler kundaktaydı minik bebekler... Adı depremdi soyadı yıkım yandı yürekler, söndü ocaklar geçmedi saniyeler girdi toprağa bedenler zamansız geldi ölüm, giyildi beyaz kefenler geriye kalan öksüz ve yetimler,isimsiz kentler... ((17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİNDE HAYATINI KAYBEDENLERE ALLAHDAN RAHMET YAKINLARINA BAŞ SAĞLIĞI VE SABIR DİLİYORUM..)) SİYAH İNCİ/YASEMİN ŞEN |
acı ama gerçeğin ta kendisi mısralarınızda anladık
duyarlı yüreği kutluyorum
karan