Sana bahane olarak ne söyleyeyim ki be dostum
Biliyorum benden çok zamandır haber bekliyorsun,
Her zaman yanında olmamı isterdin ki şuanda uzaktayım
bundan dolayı ara sıra olsa bile, arayıp konuşmamı istiyorsun.
Öyle de be dostum, olmuyor işte
Seni görmek, sesini duymak, ismini anmak bile
Mutlu ediyorsa da beni. Ama gel gör ki, yaşam bu
Her zaman kendim gibi yaşamayı beceremiyorum işte;

Su gibi nehir gibi akamıyorum mesela,
her yatağın şekline uyup
Yoluma devam edemiyorum işte…
Görmemezlikten gelemiyorum mesela
Ondan sonra köprüden geçinceye kadar da olsa
Ayı iken ayıya, dayı diyemiyorum
Ne yapayım her zaman yaşamayı beceremiyorum işte…

Bende sevmeyi biliyorum, aşkın ne olduğunu da,
Kiminle dost olunur, hangi dost için ölünür biliyorum,
Gel gör ki sevdiğime sevdiğimi söyleyemedim hiçbir zaman
Kaybedince onu, bir ukde olarak kaldı içimde unutamadım.
Âşık oldum bir zaman… aşk-ı-ilan etmedim aşkıma…
Ölmem gerekirken yolunda onu da kaybettim… sürünüyorum şimdi.
Ne diyeyim her zaman yaşamayı beceremiyorum işte…

Yaşayamıyorum her zaman, nedendir bilmiyorum,
kopuyor film bir yerlerinden yaşayamıyorum işte…
Yaşamak istediğim gibi yaşayamıyorum, bırakmıyorlar beni
Kim dersen bilmiyorum, bildiğim bir şey varsa yaşayamıyorum
Dilediğim gibi kahkaha atamıyorum, gülemiyorum,
Sonra ağlayamıyorum mesela, sanki beni tutan birileri var
Evet göremiyorum belki, ama dilediğim gibi yaşayamıyorum..
Ne bileyim işte her zaman yaşamayı beceremiyorum…

Dileğimce yaşayamayınca, taklid ediyorum birilerini
Olmuyor, maske takıyorum, birilerine benziyorum işte…
Benzemesem sanki benzetecekler beni birilerine… bende benziyorum…
Sonra yaşamım değişiyor. Yaşam, evet benim yaşamım.
Ama benim yaşamıma benzemiyor. Sanki bir başkası girmiş içime.
Yada bir sahnede başkasının yaşamını oynuyorum, onu yaşıyorum ustaca.
Nasıl oluyor bilemiyorum ama her zaman yaşamayı beceremiyorum işte…

Yüzüme bakan ne güzel gülüyorsun ne kadar mutlusun diyor.
Oysaki ben ağlıyorum, yüreğim kan ağlıyor benim.
Ne kadar güzel konuşuyorsun, ne kadar etkileyici söylüyorsun diyor
Oysaki ben O’ndan ayrıldım ayrılalı, kökten kestim dilimi
Lal oldum tek bir kelime demedim kimseye.
İyi ki kavuştuk, ne büyük bir mutluluk kavuşmanız,
Sonra ne güzel bir beraberlik diyorlar
İnan ki dostum yalnız yaşıyorum çoktandır.
Ayrıldıkça ayrılıyor, uzaklaştıkça uzaklaşıyorum onlardan
Gülüyorum hayır ağlıyorum, artık bende bilmiyorum,
Ne diyeyim işte her zaman yaşamayı beceremiyorum.

İsyan ettiğim anlar oluyor, bağırıyorum…
sesim kısılıncaya kadar bağırıyorum
Yaşamak istediğim anlar oluyor, isyanımla yaşıyorum.
Yırtıyorum yüzümdeki maskeyi,
yırtılan maske değil sanki yüzümü yırtıyorum..
Sonra koşmak istiyorum bazen, koşuyorum,
Ayağımda derman kalmayıncaya kadar,
Yorgunluktan düşünceye kadar,
çamurlu bir sokağa yığılıncaya kadar koşuyorum… koşuyorum.
Sonra şehrin, bu pis şehrin bilmediğim çamurlu bir sokağında
Çamurlara bulaşmış, bulaşmamış çamurlara yığılmış
Hatta çamurlara gömülmüş bir halde buluyorum kendimi…
Şimdi gülmek istiyorum, gülüyorum… kahkahayla gülüyorum.
Ve mutluyum şimdi, mutluluktan uçuyorum işte…
Mutluluğum o kadar büyüyor ki, şehrin hepsini kucaklıyor…
Şehrin somurtkan insanları çevreliyor beni, ve hepsi bir anda
Kahkahalar atıyor… bir an olsun eğleniyorlar
hepsi bir ağızdan şu deliye bak diyorlar… şu deliye

Ve şehrin bütün sirenleri çalmaya başlamıştır.
Şehir için tehlike çanları çalmaktadır.
Şehrin önemli bir yasası çiğnenmiştir.
Maskesiz evet maskesiz gezme yasağı.
Sahtede olsa kahkahayla gülen insanların yüzlerini
Ambulansların o çığırtkan sesi kendine getirmiştir.
Şehrin insanları artık endişe ve korkuyla izlemekteler beni.
Memurların karga tulumba beni ambulansa atmalarını.
Ve görülen gerçek yüzümü ellerindeki maskelerle,
Bir ayıbı örtercesine örtmelerini…
Gerçek yüzümden yansıyan ışığın başkalarını etkilememesi için,
Vermiş oldukları öz verili çalışmalarını…
Ama bu çok kısa mutluluk eylemi onlara yetmemiş,
Uyanmamışlardır. Görülen kısacık bir rüyadır bu.
Ve bu rüya bitmiştir şimdi.

İnsanların yüzleri tekrar soğuk ve somurtkan halini almıştır.
Onları bir an eğlendiren, beni ise mutluluktan uçuran…
Olay bitmiştir…rüya bitmiştir…
şehir tekrar rahatlamıştır.
Kalabalık amaçsız amaçları için dağılmış,
Ambulans tehlikeli bir işi daha bitirmenin mutluluğu içinde
Hastanenin yolunu tutmuştur.

Yasalarına bir an isyan ettiğim tımarhaneden,
karantina altına alınmak ve şehrin insanlarını korumak için
Bir başka tımarhaneye, tımar edilmek üzere götürülüyorum…
Sevgili dostum
Delice… deli… yaşamak ise delirmek, olsun yaşamak ne güzel şey
Kendin gibi yaşamak. Delicesine kendin gibi yaşamak… ne güzel şey.
Delirmek; zindanda bir el kadar olan pencereden
Mavi gök yüzüne bakmak
Bir an olsun gerçeğinle yani kendinle yüzleşmek
Hayatı kesintisiz gerçek hedefine doğru, kendince yaşamak,
Ne güzel şey…

Ne yazık, her zaman yaşamayı,
kendim gibi yaşamayı beceremiyorum işte.
Be dostum…