Bir “Karcı şiiri” olmalı şimdi
Bir de buğusu kıvrımlı bir fincan kahve ellerimde
Bir kadim sevda yeli estirmeli bir davudî ses
Ve ne kadar emaneti varsa bende insanların
Götürmeli…

Ama ne bir İsmail’im var benim yakasındaki yalnızlığıyla başı belâda olan
Ne yüreğinden öpülecek isyanlarım
‘Keşke’lerimdir ki boynumu büker
Ağlayamam
Sırılsıklam olmuşum sağanağında hazin aldanışların
Ey Karcı’nın serin atlıları
Ve ey sularımı yıkayan rüzgâr
Kurut beni…

Ve sen ey sevgili
Söyle şimdi ben, bu akıp giden günlerin neresindeyim?
Neresindeyim bu karlı gecelerin, karanlık dehlizlerin?
Çıkmaz sokaklarında bu şehr-i nedâmetin
De gayrı
Nasıl dolaşırım gözlerine bulaşmadan senin?

Bu belâ mühim…
Bir mim koymalıyım yanı başına şimdilik
Bir minnacık mim
En kırmızısıyla kalemlerin…

Evet, bu belâ mühim...

Bir "Karcı şiiri" olmalı şimdi
Ve boşalmış bir kahve fincanı ellerimde
Sonra bir davudî ses, ötelerden...
Ne kadar emaneti varsa bende insanların
Alıp götürmeli...

Ahmet KÖKEN