Sanma Ki
Sanma ki;
yolunda ketum gider bu devran! Esintiler çarpacak yüzüne, balkon perdeleri çırpınacak birazdan, sonra kara bulutlar yüklerinden kurtulacaklar. Sen ruhuna kadar ıslanınca bil ki; bütün teraziler ağır basacaklar. Baki kalan öfkeler niçindir! Söylenmeyince nasıl bilinir! Akıl, sır ermez çarkların dönüşüne, meraklanıyorsan eğer boşunadır, boşuna. Varsın mehtap uyusun, varsın yıldızlar yorgun olsun! Belki sabaha güneş açar, kalbine sevda yerleşir yeniden ve duygular coşar en güzelinden. Utanırsın karamsarlığa açtığın yelkenlerine, yarın ısınınca çok gülersin, akşamdan üşüyen düşüncelerine. 19.03.2011-Ahmet BOZTAŞ |