GÜZ/ELDİGüz/eldi ömrümün son nahtı... Delip geçerken zaman gençliğimden Düşüp kalktığım günler de oldu. Eğriydi bazen hayatın basamakları Bazen de koşarcasına dolu düzdü Saniye/sel devinimler Yaşamaya bir gün daha, Bir gün daha Toprakla öpüşmeye yakın olurdum Kimi zaman aşkla çiçeklenen tarlada; Kışlanan bekçisi olurdum hayatın Ağız dolusu gülmeği unuttum Hafızası yittik okyanuslar gibiyim Y/oklar hedefindeydim hep… Hayat şöyle böyle… Bir yelkenli gibi salınıp durdum Elbet bir gün Duracağız son bir durakta, bilirim; Bildiğim en çok sevdiklerimizden Darbe aldığımı... Güz/eldi ömrümün son nahtı Baş başa benden biriyle, Yaprakları dökülmüş Bahçelerde dolaşırdık Bin dert ondan, bir şiir bendendi Gerçi ne ozan, ne şair ne de bilgeydim Kalabalıklaştıkça yalnızlaşır insan Çoğalıp da bozulan nesillerdendik Âdem’den bu yana bu böyle… [email protected] |