BEZ BEBEK, TEL ARABABenim çocukluğumda oyuncaklar farklıydı Ablamın bebeği bez, benim arabam telden Elde kahve öğüten değirmenler çarklıydı İmkânlar bu kadardı, bir şey gelmezdi elden Çelik çomak oynardık ve çember çevirirdik Tek kale maç yapardık yemyeşil alanlarda Üst üste taşlar dizer top ile devirirdik Çoktu uçurtmasını göklere salanlar da Hepimizin aşkıydı kırmızı horoz şeker Leblebi tozu yerdik, külahta satılırdı Piknikte tüm komşular birlikte halay çeker Herkes neş’e içinde gülmekten katılırdı Bayramlar geldiğinde her komşumuza sapar Severdik küçükleri, büyükleri sayardık Kar yağınca bahçeye bir kardan adam yapar Çoluk-çocuk, genç-yaşlı toplu kızak kayardık Böyle sıradan değil, çok özeldi yılbaşı Tombala oyununda kâh yenildik kâh yendik Bu kadar fazla yoktu mutsuz insan, göz yaşı İmkânlar azdı ama cıvıl cıvıldık, şendik Şimdiki çocukların imkânı bizden fazla Acaba bayramları bizim kadar kutlu mu? Biz yemyeşil doğada yetiniyorduk azla Onlar kaldırımlarda oynuyorken mutlu mu? . |
şu kısa dizelere neler sığmış be değerli gönül dostu eline yüreğine sağlık ne diyeyim öyle haklısın ki