Bu şiir bir kupgudur.
Sadece eşine kötü davrananlara muhtemel sonları hakkında bir fikir vermek istedim ki Allah’ın bizlere birer emâneti olan kadınlarımıza el kaldırırken biraz düşünsünler.

Akşam eve gelince
anahtarla açıyorum kapımı
zile basmıyorum artık
çünkü
biliyorum yoksun karşılamayacaksın beni


İçeri giriyorum, her yer hüzün
darmadağınık her yer
bulamıyorum terliklerimi
pijamalarımı nerede çıkardım kimbilir?
kültablam hangi koltukta dökülü
hangi çekyatın altında atılı kitaplarım
televizyonu düğmesinden idare ediyorum artık
pilleri burada ama
kendi yok ortalarda kumandanın,
kurumuş saksıda çiçekler
toz, kar olup yağmış eşyalara

Bütün gömleklerim ütüsüz artık
cepleri sökük pantolonlarımın
başparmaklarım firar ediyor çoraplarımdan

/oysa sen iç çamaşırlarımı bile ütülerdin/

Mutfağa geçiyorum biraz acıkıp
lavaboda bulaşıklar yığılı
ev yemeği yemeyeli aylar oldu biliyor musun?
bilirsin, beceriksizimdir bu konuda
ya iki yumurta kırıyorum sahana
ya da makarna haşlıyorum
o da lapa oluyor nedense
çayın demini bile tutturamıyorum senin gibi
kahvelerim köpüksüz ve acı
ne acı

Bu eve bir kadın eli deymeli
ne olur dön
dön ve toparla yüreğimi...

.