Simav’ın Yazı
( Şiirin Hikayesini Görmek İçin Tıklayın )

Şiirin Hikayesi

Hazanda Simav

Var mıdır âlemde hiç, bu yangının bir dengi,
Ölüm solur bu mevsim, yeşil-sarı ahengi…

Hangi toprakla yaprak, nerde böyle barışık?
Hüzün tüter gönüller, her yer karmakarışık…

Ölüm tadında veda, su gelmeze akınca,
Akrep elinde ova, Hisar’dan bir bakınca.

Güneş soluk, ay mahcup; börtü böcek saklandı,
Güz yangını gönülde, bayramlar yasaklandı

Suları çekilmiş göl, yıldızlarla dertleşir.
Hava kederli her gün, biraz daha sertleşir

Zaman elde kıvranır, güller gönülsüz açar,
Sıkılır bu hayattan, güneş vakitsiz kaçar..

Dağın başı dumanlı, küsmüş vefasız şehre,
Nicedir bekleriz de, su vermez bizim nehre…

Hazan renkli ayvalar, dalda nazla salınır
Ölüm kokan yapraklar, düşer, ağlar, alınır…

Bitkin bulut alçalmış, su bile yorgun akar,
Bitmiş bahçede neşe, her yer yalnızlık kokar…

Minarelerde selâ, gözlerde sıcacık nem
Ellerde birer mendil, ayrılık kokar bu dem

Anladık ki sonunda, çabuk bitermiş ömür,
Nerde kuşlar bayramı, nerde mangal, kül, kömür?

Hüzün içerim daim, sönmez içimin hârı
İşte böyle Yunusi, Simav’ın son bahârı


Ekim 2008
Yunus Çetkin


--------------------------------------------------------------------------------




Gölcük, Sinecik, Eynal, Naşa, Çitgöl, Hisarbey
Derler: -Var mı yörede bizden güzeli Hey!

Birbirinden güzel bu beş yerde mangal yanar
Kor kor yandıkça ateş insan cenneti anar

Közde et cızıltısı, ağaçlarda kuş sesi
Sesleri duydukça gelir insanın neşesi

Her bir gölgede bir cennet sofrası kurulur
Bu manzarayı görenler gönülden vurulur

Sular fışkırır yerden, göklere buhar buhar,
Gözlerde neşe vardır gönüllerde hep bahar

Nice yollar kat edip yanmışlar için için
Ebabiller gelmiş bize eşlik etmek için

Ağzında yem bizi görür yönelir yuvaya
Gördükçe neşelenir koşar ordan oraya

Bitişi haykırır kâh ovaya kâh dağa nazır
Yavrusunu büyütmüş leylek göçe hazır

Ağustos böceğinin keyfi yine yerinde
Karınca telaşlıdır, aklı hepten derinde

Kel başlı dağlar aşağıya güzellik süzer
Güzellik denizinde nice gönüller yüzer

Başaklar boydan boya güneş rengini almış
Her biri boyun büküp bir inzivaya dalmış

Düşman mevziyi ele geçirme hırsına eş
Kıştan intikam alma derdiyle doğar güneş

Patos ağzında ekin duman duman kavrulur
Tazyikli su misali toz toz külü savrulur

Simav Dağından bakar yeşilin her bir tonu
Seslenirler sürekli: “Hazandır yazın sonu.”

Çaresiz, hazanı bekleriz yazılmış yazı
İşte böyle Yunusi, Yeşil Simav’ın yazı


Yunus ÇETKİN
Simav, Temmuz 2010

Kuşlar görmeden kışın üşüten sert yüzünü,
Düşürdüler içlere, bir ayrılık közünü.

Neşeli kuşlar gitti, güller apansız soldu,
Bülbülün boynu bükük, her yer virane oldu.

Düzlüklere düşerken göklerin gözyaşları
Birdenbire ağardı, hep dağların başları.

Eynal yolunda tarlalar ilk güzden ekilmiş,
Kimseler yok ortada, herkes eve çekilmiş.

Ortalığı yıkıyor rüzgâr, gözü dönmüş,
Güneş bile titriyor, ateşi çoktan sönmüş.

Bir sobanın üstünde, bin kestane kavrulur
Cam ardında, göklerden misafir kar savrulur.


Her bir tane haykırır: Vardır, birdir Yaradan
Kalkınca görürsün, ten denen perde aradan

Gider geliriz yer gök arasında her asır
Bilin siz, işimizde hiç eylemedik kusur

Kirlettiniz, güneşte paklandık geldik yine
Meyletmek olmaz elbette fani yerde/kine

Karın sükûnetinde içime huzur akınca
Gördüm melek kanatlı karı camdan bakınca


Ağaçlar, arabalar, adamlar bile kardan,
Güneşe bakamaz kar, görünce erir ardan.

Hisar etrafından göğe yükselirken duman,
Çömlekte kaynar fasulye, kokusu pek yaman.

Çevre yanımız kardan kalelerle çevrili,
Bu güzelin yanında tutulur insan dili

Güzel görenin güzel olurmuş içi dışı
İşte böyle Yunusi Simav’ın kara kışı


Yunus ÇETKİN
Ocak 2011, Simav