Sen kendi çarmıhını hep sırtında taşırdın
Kalbindeki dört duvar zindanındı Bedirhan
Son damlaydın bardağa düştüğün an taşırdın
Mavi bir sis gözünde mihmânındı Bedirhan

Ufkun yaklaştı sana tebessüm çizen kanla
Düşlerin uyumuştu vakit yakındı anla
Seslerin kırılmıştı kulağımda zamanla
Rüzgârın dokunuşu handânındı Bedirhan

Alın terini giyip ayaksız yürüyordun
Nefesindeki hüznü gölgene sürüyordun
Bir yürek ateşinde günbegün eriyordun
Seni gören yalnızca Sübhânındı Bedirhan

Keskin bıçak gibiydi yüzündeki sert çizgi
Yakarış döküyordu yüreğindeki sezgi
Arş`ı titretiyordu duyduğun o son ezgi
Sızlayan kalbin değil her yanındı Bedirhan

Toprağın ellerini tutmuştu ya ellerin
Gitmiyor gözlerimden o canhıraş hallerin
Yarım kaldı be dostum aşk dolu hayallerin
Geride bıraktığın tek şânındı Bedirhan



Zeki BEKAR


Mihmân : Misafir
Handân : En güzel gülüş
Sübhân : Allah (c.c.)