Ruhsuz Gönüller
Ruhsuz Gönüller
Ruhsuz gönüllerde sevdamı pişer Gün yüzü görmeyen acılarım var Mutluluk yerine hep hicran düşer Sonu senle biten sancılarım var Sultanı olmuştun garip gönlümün Yaşam sevinciydin sessiz ömrümün Bir sevda uğruna oldu ölümüm Meçhule yürüyen yolcularım var Kendine acıyan bir benmi varım Severken kış olur benim baharım Gönlüm sevdi işte ondan ağlarım Teselliye muhtaç hancılarım var Harun kuşcu MERSİN |