Gök kuşağından
bir boy büyük bir alemin
temel taşlarına saklanmış
bir terk i diyarın sesine şiir yazmak
olsa olsa
şairliğin kalbur üstü vatandaşlarına ait olsa gerek
çünkü
ne vakit bir dünya düzeni bozulsa
arayıp bulurdunuz
onlar her şeyden habersiz
dinlerinin hazzı eşsiz melek renklerine dönüşürken
biz duymaya çalışırdık
ağlardı çoğu zaman anneleriniz
bir baba
kalbine ne basar bilmeden
işsiz ve yurtsuz düşülürdü

o vakit toprak
nemini de
tavını da saklardı hissetmesin diye

hadi
şimdi siz şair değilsiniz

biz
de vazgeçtik

peki...
tok olmak nasıl bi duygudur

demek
neden ayıp olsun ki

sofrada bir anne
bir baba
bir çocuk
bir açlık

şiir nasıl karın doyurur diye sorar baba

bir çocuk
bildiği bütün cevapları alıp
küçücük
bir şiir ezberler
kızarlar

sonra kovulurlar

bütün şiirlerini almadan gitmez
o ısrarla sokağın başında bekler
gelip geçenler
bir insanın

nasıl

çocuk kalmak için
şiir
yazdığını hiçe sayıp

otururlar akşam yemeğine
sonra
çaylar içilir
sıcacık odanın oyunlarına dalarlar
büyüklerin odalarına çekilme vakti geldiğinde
sokakta bir şiir
hala ezberlenmeye çalışılmaktadır
inatla
inanarak

işte o gece

orda ki şiirin başına gelenler

bir daha hiç unutulmadı
(ve koşarak tuttular ellerinden)

koca bir şehir

şiir hayaletlerine bakakaldılar

herkes geçip giderken
çekildiler
şiirin yüreğine
ilk defa sıcak bir yerde huzurla uyurken
bir şiir ellerine bilmediği en yeni satırları hızla yazıyordu
uyandığında

bir güneşi
bir pembe dantelli elbisesi
kırmızı yılan derisi pabuçları olacaktı
babası bakkal defterine yazılmış şiirleri okurken
anne hala bir bebeğin yasını tutmaktadır
ve bağ bozumunun şiir çocukları
öldüklerinin farkında olmadan hala oynarlar

aynı şehirde
aynı şiir
de


AnarZalem




Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcisine aittir