Aug,18/04




Bir arkadaşım dedi ki geçen gece;
Niye şiirler yazıyorsun
Kişilere,
Yazık ediyorsun,
Bak, mürekkebi bile kurumadan
Hepsi kalıyor geride!

Oysa, bak, dedi;
Öyle mi ki doğa!

İhanet etmez, dedi, doğa
Onlar gibi insana!

Bilirim, dedim, anadır doğa,
Kin tutamaz yüreğinde...
İhanet nedir
Öğrenmemiştir!
Hırsı yoktur...

Kuşkusu yoktur,
Sorgulamaz
Tohumu...

Suçlamaz! ...

Suçlamaz toprak
Ne rüzgarı,
Ne yağmuru...

Güneş suçlamaz
Bulutları...

Deniz kıskanmaz
Yıldızları...

Anadır, dedim, bilirim
Doğa,
Vermektir onun işi.
Sen hiç, dedim
Karşılık bekleyen bir ana gördün mü ki?

Ben bir anayım dedim
Bir oğul anasıyım!

Ona verdiğimi
Başkalarından nasıl sakınırım?

Sen hiç, dedim, gördün mü
İnsan kayırdığını
Güneşin?

Denizin gördün mü hiç, hadi söyle
Güzel çirkin ayırdığını?

Anayım ben, dedim,
Doğayım! ..

İnsana da yazarım!

İnsan mı, dedi, hani, insan mı kaldı
Ortalıkta?

Sevgiyle bak, dedim, onlara!

Sevgi ek
Sevgi sula...

Sorgulama...

Suçlama! ...

Kabul et, dedim, yalnızca!

Kabul et, gerçekte
Her insan bir doğa...

Bozuk ekilmişse bazı tohumlar...

Çirkin yeşermişse...

Bodur kalmışsa bazı ağaçlar...

Suçlama! ...

Sevgiyle bak, dedim, yalnızca!

Sevgi ek
Sevgi sula...

Gör, dedim,
Gör, önce
Kendi içindeki doğayı.

Hem, bak sana bir şey söyleyeyim;
Beklemeyince, dedim,
Kimseden hiçbir şey,
Acımıyor dedim
Yüreğin!

Boşver, dedim, bozuk tohumları
Takma fazla kafana...

Sen ver sevgini, kızına, oğluna,
Karına, arkadaşına...

Ahmet’e, Mehmet’e ver,
Ver, Ayşe’ye
Fatma’ya...

Onlar da versin
Ali’ye, Veliye,
Elif’e
Mualla’ya...

Mualla da...

Gördün mü, dedim, aslında,
Her insan bir doğa!
Boşuna yazmıyorum ben insanlara!...


Gülgün Karaoğlu