Avuçlarımı açıp sema’ya bekliyorum
Titriyor içimde ürkek yüreğim
Şebnemler düşüyor çehreme
Gamzelerde bir hüzün
Gel artık bekletme beni iki gözüm

Coştu gönlümün durgun suları
Seller olup çağlıyor
Durmuyor gözümün yaşı
Yokluğunla ağlıyor

Omuzlarıma çöken bu ağırlık yılların yalnızlığının sesi
Eyvah inzivadan çıktı sakladığım arzular
Tebelleş oldu ruhuma şeytani duygular
Habis bir illetmiş uzak durun
Aman yaralarım azar
Deşmeyin yaramı beni kan tutar

//Hiçbir sevda vazgeçilmez değildir mecazda//

Yüreğimde erittiğim sevdanın haşarı çocuğu
Uslanmaz yanın ay ışığına müptelaymış
Geceler boyu beklemişsin
Sende yaratandan el açıp yıldızları dilemişsin
Ayın on dördünde dolunayı istemişsin
Şevval günlerini bayram eylemişsin

//İçimdeki karanlık duyguların ıssız bekleyişi ufuk çizgisinde kayboldu//

Ve ben dağıttım bu kasvetli geceyi, sabahım pembe bulutların üstünde
Ne bir yıldız bekler ne de aydan tebessüm, yeter ki güneşin sıcaklığı değsin tenime

//Dökülsün yaprakları ağaçların, dallar abad olsun//

//Sararan yapraklara inat güller açıyor yüzüm//

Nevbahar gelsin şenlensin matemdeki bahçelerim
Açan çiçeklerle buselensin yalnızlığa alışmış leblerim
Şerha şerha idi yüreğim nefse mahkûm idi benliğim
Dirildi ölüm döşeğindeki gerçeğim
Sukut-u ikrar ile şiirlere döneceğim

Melek…

Şerha: parça.