ölüm aynı soğuklukta yaklaşır insana// ayakların bir gün unutacak buralara dönmeyi ve o gün bir çizgi çekmiş olacaksın bütün baharlarına // artık... kimler set koyar bahtımın yazgısına bırak boşuna boyama dünyamı kızılın tonlarına bir sabah seherinde yada alaca bir şafakta gideceksin dudaklarımda tuzun kurumadan // bil ki yar asıldığın ip ne kadar güzel olsada inan ki ölüm hep aynı soğuklukta yaklaşıyor insana // gidiyorsun işte gülüşlerinin buruk tortusunu bırakırken içime hasretine soyunuyorum ben yine gözlerinde ve ellerimde yarım kalan bir düşün kırıntıları iner çocukluğum çehresi bozulmuş iklimlerine // eğer sen bir çocuğun gözlerine gülemeyeceksen o zaman bırakacaksın tutmayacaksın ellerinden // hasretin bütün renklerini çiziyorum maviliğime ellerimde kalan kirli bir siyahtır senin gidişine ve çıkmaz bir kire karışıyorken dudak izlerin bak yine soyunuyor şu tenim o ılık nefesine // şimdi öylesine uzak ki mavi dülşer kurmak ikimize bilmem ki hangi düş engel olur senin bu gitmelerine // oysa ki biz vedalı günlere kavilleşmedik sevgimizde ellerinde yarım düşlerle gelmeyecektin gecelerime ve sen her seher vaktinde usulca süzülürken benden tenim böyle çıplak kalmayacaktı sensiz günlerimde // bak işte her yeni güne hep topal kaldı aşkım ben bu yarım bir hayatı yaşamaktan usandım // |
Saygılarımla