KURBAĞA, KÜÇÜK KIZSessiz ol diyordu küçük kız; Sessizce hıçkırıp, gözyaşı akıtmadan ağlıyordu, kuyudaki kurbağalara bakarak kaybolmayı diliyordu. Oysa kimse dinlemiyordu onu, kimse gözüne değmiyordu. Kulağına giren rüzgârdan acıdı canı. Kurbağa ezgileri dindiği vakit korktu, sıçrayan kurbağalara özendi. Ayaklarının ucunda, kurbağa yansımasını seyrederken yalnızlığını içine döktü küçük kız, karanlık suya karıştı. Dolunaylı bir gece vaktindeydi, kurbağa diyarında... Geriye hiçbir düşü kalmadı, dibe çekti kara su hepsini. Masalını kendisi bitirdi küçük kız. Kara kirli sularla, bilinmezliğiyle, düşlerini kara suya bağışladı gitti... |
AMA GERÇEK GİBİYDİ KEŞKE BİTMESEYDİ BU ŞİİR.
TADINA DOYUM OLMUYOR ŞİİRLERİNİZİN.